رای چندین دهه، فضای نقد و بررسی آثار هنری در ایران تحت سلطه ی فرمالیسمِ شل و وارفته ای بوده است که مبنای خود را نه تعریف دقیقی از فرم گذاشته است و نه حتی متون دست اول از کار نقادان فرمالیست. این سلطه در دهه ی هفتاد و هشتاد با ورود پست مدرنیسم به بازار آزاد فرهنگی ما کمی در هم شکست؛ اما دست برقضا این دو خصمِ ظاهری به سنتزی غریب دست یافتند و نقد پست مدرنیستی فرمالیستی رواج یافت؛ چیزی که در بهترین حالت به سمبولیسمای منحط تنه میزد. از کارگاه های نقد هنری گالری های باپرستیژ گرفته تا برنامه های سینما ماوراء، همه شاهدی بوده اند بر حضور جدی این نقد در فضای فرهنگ. بااین حال چند سال اخیرجوانان لجوجی هم سربرآوردند که با خواندن و ترجمه ی متونِ دست اول شکافی را به میانه ی این فضای فرهنگی کشانده اند و لحظه ها یا جرقه هایی از تفکر را موجب شد ه اند؛ جرقه هایی که بی شک از کهکشان مسلط فرهنگی دوامِ بیشتری در آسمان تاریخِ ایران خواهند داشت.ناکلین کسی است که متدولوژی نقدش می تواند به واقع راهشگای نقد آثار هنری و فرهنگی در ایران باشد و برای همه ی آنانی که اشتیاقی به هنر دارند، نوعی ابزارِ مواجهه در اختیار بگذارد. وی به آن دسته از منتقدانی تعلق دارد که بر خلاف فمینیست های طبقه متوسطی، با قاطعیت از تجاریسازیِ بدنِ برهنی ی زن انتقاد می کند و درعین حال، به برجسته کردن گفتارِ زنانه در هنر می پردازد….. در کتاب زن،هنر،قدرت درباره رئالیست ها و هنرو قدرت زنان بحثهای مفصلی شده که امیدواریم مورد توجه علاقمندان قرار گیرد.حق تکثیر: این کتاب به صورت آزاد و اینترنتی توسط مترجمان آن به انتشار رسیده است.
