اغلب، توده های مردم بهمان اندازه که نسبت به خواست ها و آرزوهای خام و قلبی خود روشن و خوشبین هستند، در مورد اشکال و نظام های سیاسی و اقتصادی که می توانند محقق کننده ی خواست ها و آرزوهای مزبور باشند، ناآگاه و بد بین اند. بهمین دلیل بسیاری از انقلابات در طول تاریخ ناکام مانده اند. واقعیت اینست که در بسیاری از انقلابات، توده های سرنگون کننده ی نظام های فاسد ضد مردمی، از روی ناآگاهی، عاجز از درک و تشخیص نظام مناسب برای تحقق خواست های خود بوده اند.
با اینحال، در طول تاریخ، با آنکه اغلب انقلابات شکست خورده، یا در صورت پیروزی از مسیر واقعی خود منحرف و گاهی حتی به چیزی خلاف خواست اولیه خود تبدیل شده اند، با این وجود، همین انقلابات شکست خورده، به مدد نتایج جنبی خود، و همچنین بخاطر آنکه برپائی مجدد نظام سرنگون شده ی قبلی، حداقل بهمان شکل گذشته اش، نا ممکن می نموده است، توانسته اند تاریخ بشری را قدم به قدم، به پیش برده، انسان کاملا برده ی آغاز عصر تمدن را به موقعیت کارگر نیمه آزاد جامعه سرمایه داری ارتقاء دهند.
البته، باید توجه داشت که در طول تاریخ، انقلاباتی نیز، هر چند نادر و استثنائی، بوده اند که توانسته اند دقیقا در جهت خواست های واقعی توده ها مردم حرکت کرده و گام های پیروزمندانه ای به جلو بردارند. بهمین دلیل نیز این انقلابات انقلاباتی تاریخ ساز بوده اند. با اینحال، نباید فراموش کرد که در این موارد استثنائی نیز، چنین امری تنها به مدد این ممکن گشته است که قبلا و یا در حین انقلاب، این فاصله، فاصله بین خواست ها و آرزوهای خام و اولیه توده ی انقلاب کننده و نظاماتی که می توانسته اند این ارزوها را محقق نمایند، به مدد کار آگاهگرانه، کم و بیش رفع، و رابطه ی بین این دو به توده ی مردم، یا حداقل قشر پیشروان و رهبران عملی آنها شناسانده شده بوده است.
با جنبش خزنده بهار عربی که خود بخشی از جنبش ضد سرمایه در سطح جهان بوده و در نتیجه ی بحران اقتصادی جهانی بوجود آمده است، توده های در گیر در این جنبش، همچنان که خود ما از مدتی پیش از آن، یکبار دیگر در معرض چنین آزمایشی قرار گرفته اند. نوشته حاضر به تحلیل همین نکته، البته در سطحی محدود، یعنی در سطح روشنگری در مورد گام های بلافاصله بعدی که باید در جریان این جنبش ها برداشته شوند، و البته بزبانی بسیار ساده و عامه فهم، پرداخته است.
