نمايش به عنوان يک شيوة ارتباطي خاص ، در ابعاد گوناگون زندگي بشر را تحت تأثير خود قرار داده است . تجربه نشان داده كه اين هنر در اعصار مختلف ابزار مناسبي براي برقراري تعاملات فرهنگي و مناسبات فكري، ملمو س ترين قالب براي طرح مضامين فلسفي و عقيدتي و مهم ترين طرق تعمق در موضوعات انساني و كيهاني بوده است. نمايش پديده اي فراگير و جهانشمول است . امروزه زندگي انسان به واسطة دستاوردهاي تكنولوژيک ارتباطي، در محاصره و سيطره رسانه هاي نمايشي قرار گرفته است. صرف نظر از اين رسانه هاي هم سو و وحدت يافته با اصول ارتباطي نمايش، مي توان اشكال گوناگون بيان نمايشي را در هر جامعه اي سراغ گرفت. هرچند ممكن است اين اشكال بياني با قالب مرسوم و پذيرفته شدة نمايش تفاوت داشته باشند ، اما مؤلّفه هاي ماهوي چون نمايشگري (بازنمود) و مشاهده از جمله مشتركات بنيادين همه آن ها به حساب مي آيد. به نظر مي رسد نتوان جامعه اي را تصور كرد كه در آن شكلي از بيان نمايشي حتي در ابتداي ي ترين سطح وجود نداشته باشد يا انساني را يافت كه در طول دوران زندگي خود در معرض پديدة نمايش قرار نگرفته و نتواند تعريفي ساده و پيش پا افتاده از نمايش ارائه دهد
