(پائولو فریره) از آن دسته آثاری است که مطالعه‌ی نقادانه آنها از سوی فعالین سیاسی، در پروسه‌ی مبارزات جمعی‌شان، می‌تواند سطح کیفی تلاش‌های آنها را ارتقا دهد. این کتاب خاص با تمرکز بر مکانیزم‌های سلطه‌ی نهفته در اشکال سنتی و رایج آموزش، الگوی بدیلی از کنش‌های ارتباطی خلاق را در جهت آموزش رادیکال ستمدیدگان طرح می‌کند. اهمیت این امر هنگامی قابل درک است که خیل عظیم ستمدیدگان و فرودستان را سوژه‌ی اجتماعی بالقوه‌ی هر تغییر رهایی بخشی بدانیم. بر این اساس در شرایط کنونی که سایه‌ی سنگین سکون و ترس و سرخوردگی بر فضای عمومی، تغییر فضای ذهنی جامعه را همچون ضرورتی برای ارتقای سطح مقاومت و مبارزات سازمان‌یافته‌ی مردمی نمایانده است، باید پذیرفت که در پاسخ به این ضرورت، کنش‌های ارتباطیِ فعالین سیاسی با بدنه‌ی جامعه نیز باید متحول شود. مطالعه‌ی این کتاب می‌تواند گام مهمی در این جهت باشد، چون اساسا مبنای آموزش مورد نظر فریره چنان است که بر افزایش قابلیت‌های خود- سوژگیِ فرودستان استوار است.
