نویسنده: دیوید هانری ثورو،برگرداننده: غلامعلی کشانی
تعبیر «نافرمانی مدنی» برای نخستین بار توسط «دیوید هانری ثورو» فیلسوف آنارشیست آمریکایی قرن نوزدهم در یک مقاله با همین عنوان مطرح شد. ثورو در این مقاله، نافرمانی مدنی را وسیله ای برای انقلاب، البته نه به معنی براندازی بلکه به معنی ابزاری صلح آمیز و محدود کننده قدرت بی حد و حصر حکومتی و عادلانه تر کردن آن معرفی می کند که به زعم او همین یک انقلاب واقعی است. او در جایی دیگر نافرمانی مدنی را چنین تعریف می کند: «نافرمانی مدنی امری منفعل نیست. هدف بی درنگ آن گذاشتن چوب لای چرخ حاکمیت است. پس ضد اصطکاک است و هدف نهایی آن تحلیل بردن مصلحت گرایی به کمک معرفی و عرضه قانون اخلاقی به عنوان ملاکی برتر از عقل و اقتدار اجتماعی است.»خود ثورو در سال ۱۸۴۲ به عنوان تئوریسین جنبش نافرمانی مدنی از پرداخت مالیات به دولت خودداری کرد و شبی را در زندان گذراند. اما عمه اش بدون اطلاع او مالیاتش را پرداخت کرد و موجب آزادی او برخلاف میلش شد. بعدها نوشته ها و مقالات او در خصوص توجیه اهداف و اصول رفتار خود در این مورد باعث مطرح شدن این ایده بصورت غیر قابل پیش بینی ای شد. جنبش کارگری انگلیس، جنبش آزادیخواهانه سیاه پوستان آمریکا به رهبری مارتین لوتر کینگ و سایتاگراهای گاندی از جمله معروفترین جنبش های الهام گرفته از نافرمانی مدنی هستند.
