آخرین دفاع و مجموعۀ شعر

نویسنده: خسرو گلسرخی
آخرین باری که دیدمش، اتفاقی بود، اواسط اسفند ۵۱ حلوی آمفی – تاتر دانشکده هنرهای زیبا. رفته بودم برای دیدن نمایش ( چهره های سیمون ماشار ) از برتولد برشت ( که به همت سلطانپور و زحمات ستودنی گروهش به صحنه رفته بود ) استقبال بحدی بود که حتی جایی برای ایستادن هم نمانده بود. خسرو با عاطفه آمده بود و چند نفری هم که نمی شناختم. حال و احوالی کردیم. هر دو بشاش تر و سرحالتر از گذشته بودند بخصوص خسرو که استوار و چابک مثل همیشه و پر انرژی تر از همیشه دلاوری آمادهی رزم را می مانست. زیاد حرف نزده بودیم که خسرو با عذر خواهی از دیگران ، برای عنوان کردن موضوعی که نمی خواست جمع از آن مطلع شوند، مرا بکناری کشید و بی مقدمه گفت ( همین روزها منو میگیرن ) مرکه کنجکاو شده بودم د سده خاط، مطالبه نوشته ها ؟ گفت نه، بعدا” تقیف مرگ…..