فرج سرکوهی در این کتاب گذری دارد به زندگی سیاسی و فرهنگی خود از آغاز دوره جوانی در دهه ۴۰ تا زمانی که در سال ۱۳۷۷مجبور به ترک کشور شد. در این گذر، نويسنده ما را با محافل و فضای ادبی و فرهنگی دهه ۴۰ آشنا می‌کند و سپس اشاره‌ای هم به فضای زندان سیاسی دهه ۵۰ دارد، که هفت سال از جوانی نویسنده در آنجا گذشته است. بعد از انقلاب او به فعالیت فرهنگی و روزنامه‌نگاری روی می‌آورد و از سردبیران نشریه آدینه می‌شود. تکیه کتاب «یاس و داس» اما بر تلاش او و سایر نویسندگان برای تجدید حیات کانون نویسندگان بعد از پشت سرگذراندن سال‌های سیاه ۶۰ تا ۶۴ و حوادث دردناکی است که در دهه ۷۰ بر آن‌ها گذشت.تجمع نویسندگان که بعد از ممنوعیت کانون نویسندگان در سال ۶۰ به پراکندگی و یا حداکثر دیدارهایی به بهانه میهمانی محدود شده بود، می‌رفت که حضور خود را در جامعه علنی کند. این اقدام از همان ابتدا مورد مقابله و یورش امنیتی‌ها قرار گرفت. علی اکبر سعیدی سیرجانی را به اتهامات ناروا دستگیر کردند. نامه‌ای که نویسندگان در اعتراض به این دستگیری نوشتند، با تهدید و اخطار‌ها انتشار علنی نیافت و سعیدی سیرجانی را در آذر ۱۳۷۳ در زندان به قتل رساندند.
