انقلاب سال 1357 ایران، صرفنظر از خواست ها و خیال های گوناگون بازیگران پرشمار آن، در عمل انقلابی عوامی – مذهبی شد که رهبر پرستی جزء جدایی ناپذیر آن بود. در پی این انقلاب نظام سیاسی – مذهبی تام گرا و عوام گرا و تجدد ستیزی در ایران روی کار آمد که طرفداران و اعضایش به خود آن و رهبرش مهر تقدس زدند. وضعیت حاصل از برقراری حکومت مذهبی در ایران معضل تاریخی بزرگی است که ایرانیان درگیرش هستند و باید خود برای آن چاره ای بنهند.
