اورلاندو اثری است از نوع فانتزی درباره تناسخ، یعنی نظریهای که در عصر الیزابت رواج بسیار داشت. این رمان ملهم از شخصیت ویکتوریا سکویل وست (۱۰)، بانوی رماننویس انگلیسی، است که دوست صمیمی نویسنده و، در نگاه او، تحقق آخرین تجسد اورلاندو بود. وانگهی کتاب از تصویر او مایه گرفته است. شخصیت شگفتانگیز اورلاندو، که هم مرد و هم زن است، و بیش از سه قرن با گنجینهای پایانناپذیر از اندیشهها و احساسات زیسته است، به نویسنده امکان میدهد که تصور زنده ای از تغییر مدام زندگی به دست آورد؛ زندگیی که در آن صورتهای «من» دائماً دستخوش دگرگونی و انحلال و مفهوم زمان بسیار متغیر و نسبی است. اورلاندو، که در غنای شعری به پای به سوی فانوس دریایی یا خیزابها نمیرسد، در راهی که نویسنده برای جستجو و آفرینش یک سبک هنری جدید در پیش گرفته است، گام مهمی به شمار میرود.
