این داستان رمانی تاریخیست در دوره ساسانی که در اولین دوره جایزه ادبی بزرگ بوشهر جزء پنج رمان برتر بوده است. جنگ شاهزادگان بر سر قدرت، تضاد و اختلاف میان اشرافِ هفت خانواده ی بزرگ زمیندار، حمله ی رومی ها از یک سو و ترک ها از سوی دیگر در این رمان به تصویر کشیده می شود.
در زمان های قدیم، پیش از حمله ی اعراب به ایران زمین، شاهنشاهی به نام هرمزد بر این سرزمین حکومت می کرد. عمر شاهنشاه هرمزد رو به پایان بود و او پنج پسر با نام های شاپور، اردشیر، یزدگرد، بهرام و خسرو داشت. از بین پسران، شاهنشاه فرزند دوم خود که اردشیر نام داشت را بیش از دیگران دوست می داشت. شاید علتش علاقه ی بیش از حد هرمزد به زن دوم خود (مادر اردشیر) بود. در روزگار جوانی، به علل سیاسی و به فرمان پدر، هرمزد با زن اول خود (مادر شاپور) که از خاندان قدرتمند سورن که بعد از خاندان ساسانی قدرتمند ترین خانواده ی کشور بود و بسیاری از مقامات لشکری و کشوری و از جمله مقام وزیر اعظم (ورزگ فرمَدار) که بر عهده ی شخصی به نام قبادبود را در اختیار داشتند، ازدواج کرده بود. در آن زمان هفت خانواده ی بزرگ تیول دار که از گذشته های قدیم در ایران زمین وجود داشتند، دارای قدرت و ثروت بودند که در عصر ساسانی خود خاندان ساسانی یکی از این هفت خانواده بود و بعد از آن خاندان سورن و کارن بیشترین قدرت را داشتند..
