کتاب«جزیره سرگردانی»

اثر سیمین دانشور
جزیره سرگردانی با گریزی به دنیای واقعیت‌ها که تمام قوانین آن موضعی است و اعتبارش محدود در زمان و مکان و یکی می‌گوید جزیره‌ی ثبات و دیگری می‌گوید جزیره‌ی سرگردانی، چنان شخصیت‌های ملموس و تیپیکی را ‌می‌آفریند که بانثری شیرین و پرکشش ، ذوق و تاریخ و هنر را باهم در‌می‌آمیزد. در نهایت باید افزود که «جزیره سرگردانی» حکایت سرگشتی آدمی است در راه دور و درازی که با همه‌ی حیرانی باید رفت .
خانه دو طبقه جزیره سرگردانی دادگاه تاریخ است؛ دادگاهی که در آن شخصیت‌های داستانی طبقه پایین درستی‌ها و نادرستی‌های اندیشه‌های ساکنان طبقه بالا را به آزمون‌های سخت تاریخی محک می‌زنند و بن‌بست‌های آنها را در برابر چشم خوانندگان می‌گذارند. برخورد نقادانه با اندیشه‌های سیاسی و فلسفی در فضای جزیره سرگردانی، و یا به سخن دیگر داستانی کردن این اندیشه‌ها کتاب را به‌جای آنکه جولانگاه ناسخته و از گرد راه رسیده باشد، به فضای برگشوده نقد این اندیشه‌ها برکشیده و بنیان‌های عاطفی اندیشه‌ها و جوش‌خوردگی آنها را به عاطفه‌های اندیشه‌سازان به‌تماشا گذاشته است: