مرده‌های بی کفن و دفن

نوشته ژان پل سارتر، ترجمه صدیق آذر،
سارتر در سال ۱۹۴۶، نمایشنامه مرده‌های بی کفن و دفن را می‌نویسد، که برای اولین بار در تئاتر آنتوان به روی صحنه رفت. این نمایشنامه که یک سال بعد منتشر شد، به شکنجه نیروهای فرانسوی نهضت مقاومت در جریان جنگ جهانی دوم می‌پردازد؛ مسأله‌ای که درونمایه اثر بعدی وی یعنی گوشه‌نشینان آلتونا را نیز تشکیل می‌دهد. داستان این نمایشنامه دو پرده‌ای با چندین شخصیت در بستر جنگ اتفاق می‌افتد. سارتر در این اثر به نظام فکری و فلسفی‌اش در باب جبر و اختیار می‌پردازد، نظامی که در آن مفاهیمی مانند اختیار، دلهره، مسئولیت، تعهد، آزادی و جبر به صورت گسترده‌ای مطرح می‌شوند. او همچنین در این اثرش خشونت را به دو صورت خشونت سفید و لازم؛ و خشونت سیاه و ظالمانه به تصویر می‌کشد؛ این حقیقت را که برای مقابله با خشونت سیاه، لاجرم خشونتی سفید لازم است، و ازهمین رو شخصیتی را خلق می‌کند که راضی به قتل برادر می‌شود و یا همسنگری که همسنگرش را خفه می‌کند؛ اعمال خشونت انقلابی برای رسیدن به آزادی. نمایشنامه مرده‌های بی کفن و دفن، بی‌گمان قویترین نمایشنامه الهام گرفته شده از جنگ، شکنجه و موضوع مقاومت در اروپاست.