اوژن یونسکو کرگدن را نخست به شکل داستان کوتاه نوشت. به فاصله‌یِ اندکی پس از چاپ داستان کوتاه و ترجمه‌یِ آن به زبان انگلیسی توسط دانلد ام. الن، خود یونسکو داستانش را به شکل نمایشنامه درآورد. نمایشنامه مورد توجه تماشاگران تئاتر در تمام کشورهای جهان قرار گرفت. جلال آل احمد نمایشنامه را به زبان پارسی ترجمه کرد. نمایشنامه‌یِ «کرگدن» در ایران بارها اجرا شد. آخرین اجرای نمایشنامه‌یِ کرگدن در آبان ۱۳۸۷ در تهران بود. داستان «کرگدن» با نمایشنامه‌یِ «کرگدن» تفاوتهایِ جزئی دارد. راویِ داستان کوتاه در نمایشنامه به شخصیتِ برنژه (Berenger) تبدیل می‌شود. دوستِ برنژه، در نمایشنامه با نام ژان شناخته می‌شود. سایر شخصیت‌ها یعنی رئیس، دودار، بوتار، دیزی، خانم و آقای بویوف در هر دو اثر نقش تا حدی یکسانی دارند. با این حال، طولانی بودن متنِ نمایشنامه به شخصیت‌ها فرصت می‌دهد با گفتارِ خویش، فردیت ساده‌یِ خود را بیشتر به نمایش بگذارند. درونمایه‌یِ هر دو شکل ادبی یکسان است.
