، کتابی طنزآمیز به زبان فارسی
در نقد دینداری عامیانه و باورهای خرافی رایج میان زنان در دوره صفویه می‌باشد. این کتاب قدیمی‌ترین سند مکتوب دربارهٔ اخلاق، آداب و رسوم زنان عامی ایران است. خرافه ستیزی انگیزه تألیف بوده، اما امروزه وجود فرهنگ عامیانه عصر کتاب اهمیت بیشتری دارد.
کتاب به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی و ترکی آذربایجانی ترجمه شده است.
از این کتاب چندین نسخه خطی در کتابخانه‌های جهان وجود دارد.
در مقدمه این کتاب چنین آمده: «بدان که افضل علمای زنان پنج نفرند: اول بی‌بی شاه زینب، دوم کلثوم ننه، سوم خاله‌جان‌آقا، چهارم باجی یاسمن، پنجم دده بزم‌آرا؛ و آنچه از اقوال آنها به دست بیاید، نهایت وثوق دارد و محل اعتماد است، و به غیر از این پنج نفر، بسیاری نیز هستند که ذکر آنها موجب طول کلام می‌شود. بدان که هر زنی که سنی داشته باشد و پیری و خُرافت او را دریافته باشد، دیگران به افعال او وثوق تمام دارند و هر زنی که خلاف فرموده ایشان کند، آثم و گناهکار باشد.»
