در این کتاب گفتگویی با ابوالحسن بنی صدر اولین رئیس جمهور ایران بعد از انقلاب سال 1357 در مورد مجازات اعدام به تحریر در آمده است .

در این کتاب به اتفاقات سال 1367 و کشتار بیرحمانه زندانیان سیاسی در بند رژیم که با فتوای خمینی به وقوع پیوست پرداخته میشود

روز 16 دﻳﻤﺎﻩ 1357 دکﺘﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر ، همرزم و ادامه دهنده راﻩ مصدق ، در ﺳﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ، دوﻟﺖ خود را ﺗﺸﻜﻴﻞ داد و ﺗﺎ 22 ﺑﻬﻤﻦ ماﻩ ﺑﻪ مدت 37 روز مردانه کوشش کرد ﺗﺎ کشتی ﻃﻮﻓﺎن زدﻩ اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺳﺮ منزل نجات ﺑﺮﺳﺎند و ﺣﻜﻮمت ﻗﺎنون را ، که ﺁرمان همیشگی اش ﺑﻮد ، ﺟﺎنشین ﺑﻲ ﻗﺎنونی و هرج و مرج ﺳﺎزد. وﻟﻲ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻳﻚ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻋﻈﻴﻢ داخلی ﺑﻪ کمک ﻗﺪرت های خارﺟﻲ ، ﺟﻨﺒﺶ ﺁزادﻳﺨﻮاهانه مردم اﻳﺮان ، که ﺑﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻳﻚ کاﺑﻴﻨﻪ ملی انجامیده ﺑﻮد ، ﺑﻪ ﺑﻴﺮاهه کشیده ﺷﺪ. ﺗﻼش دکتر ﺑﺨﺘﻴﺎر ناموﻓﻖ ماند و او مجبور ﺷﺪکه در ﺳﻨﮕﺮ ﺗﺎزﻩ اي ﺑﻪ مبارزﻩ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ خود ﺑﺮاي ﺁزادي و اﺳﺘﻘﻼل اﻳﺮان ادامه دهد .
این کتاب اتفاقات آن 37 روز را به تحریر در آورده است .

قتل‌های زنجیره‌ای به قتل برخی از شخصیت‌های سیاسی و اجتماعی مخالف نظام جمهوری اسلامی در دههٔ هفتاد خورشیدی در داخل و خارج از ایران گفته می‌شود که به گفتهٔ برخی منابع با صدور فتوی توسط روحانیون بلندپایه از جمله قربانعلی دری نجف‌آبادی وزیر وقت اطلاعات، توسط پرسنل وزارت اطلاعات و به دستور سعید امامی، معاون امنیتی این وزارتخانه در زمان تصدی علی فلاحیان(وزیر اطلاعات دوران ریاست‌جمهوری هاشمی رفسنجانی) و دری نجف آبادی (اولین وزیر اطلاعات در دولت محمد خاتمی)، مصطفی کاظمی معاون وقت وزارت اطلاعاتو مهرداد عالیخانی صورت گرفت.
وزارت اطلاعات طی اطلاعیه بی‌سابقه‌ای، عوامل قتل‌ها را خودسر نامید. محمد خاتمی رئیس جمهور وقت، تیمی خارج از وزارت اطلاعات و بدون حضور وزیر وقت را مسئول رسیدگی به پرونده کرد. این تیم پس از یک ماه تحقیق، دست‌داشتن مقامات بلند پایهٔ وزارت اطلاعات در قتل‌ها را اعلام کرد و عوامل را دستگیر نمود. دری نجف‌آبادی وزیر وقت اطلاعات، بلافاصله توسط خاتمی برکنار و یونسی جایگزین وی شد. جلسات دادگاه پس از توقیف مطبوعات در بهار ۷۹، دستگیر و زندانی کردن روزنامه‌نگاران پیگیر موضوع (اکبر گنجی و عمادالدین باقی) بدون حضور هیات منصفه و در حالی که خانوادهٔ مقتولان در اعتراض به نحوهٔ رسیدگی در جلسات دادگاه حضور نیافتند، با محکوم کردن عوامل وزارت اطلاعات به چند سال زندان بسته شد.
در این کتاب علیرضا نوری زاده ناگفته هایی از این قتلها را به تحریر در آورده است .

کوروش، ملقب به کوروش بزرگ یا کوروش کبیر (به پارسی باستان: ‎KU‎‎U‎‎RU‎‎U‎‎SHA‎) همچنین معروف به کوروش دوم، نخستین پادشاه و بنیان‌گذار شاهنشاهی هخامنشی بود. کوروش به مدت سی سال، از سال ۵۵۹ تا ۵۲۹ پیش از میلاد، بر ایران سلطنت کرد. دربارهٔ کوروش تمام مورخین توافق دارند که شاهی بود با عزم، عاقل و مهربان که در موارد مشکل به عقل بیش از قوه متوسل می‌شد و برخلاف پادشاهان آشور و بابل، با مردم مغلوب رئوف و مهربان بود.
جنگ و بوی خون او را برخلاف فاتحان دیگر مغرور نکرد و رفتار او با پادشاهان مغلوب لیدیه و بابل سیاست تسامح او را بخوبی نشان می‌دهد. با پادشاهان مغلوب به اندازه‌ای مهربانی می‌کرد که آنها دوست کوروش شده و در مواقع مشکل به او یاری می‌نمودند. با مذهب و معتقدات مردم کاری نداشت بلکه برای جذب قلوب ملل آداب مذهبی آنها را محترم می‌داشت.

مجموعه ارزشمند تاریخ ایران باستان نوشته حسن پیرنیا به شیوه علمی و بر اساس مستندات و کشفیات باستان‌شناسی درباره گذشته تاریخی ایران نگاشته شده و هنوز هم مورد توجه است. این کتاب تنها به تاریخ ایران اختصاص ندراد؛ بلکه دایره‌المعارفی است در باب تاریخ و تمدن و فرهنگ گذشته ممالک مهم دنیا به ویژه یونان، روم، سوریه، مصر، عربستان، میان‌رود، هند و… چنان که هنگام مطالعه این اثر تنها با تاریخ و سرگذشت سلسله‌های ایرانی ماد، هخامنشی، اشکانی و سلسله یونانی سلوکی آشنا نمی‌شویم؛ بلکه در زمینه تاریخ خاورمیانه امروز و یونان باستان اطلاعات دست اول خواهیم یافت.
منابع عمده پیرنیا، کتاب‌های فرانسوی، انگلیسی، روسی و آلمانی هستند که ترجمه‌ای از منابع یونانی و رومی محسوب می‌شوند. وی از منابع عربی و فارسی هم در سطح گسترده‌ای استفاده کرده است. وی ابتدا مطالب مورخان باستانی را در زمینه یک مطلب و رویداد تاریخی می‌آورد، سپس در یک جمع‌بندی به تجزیه و تحلیل آن‌ها می‌پردازد. نقطه قوت تاریخ‌نگاری پیرنیا در همین قسمت دیده می‌شود.
به عنوان نمونه درباره به قدرت رسیدن کوروش هخامنشی نوشته‌های هرودت، گزنفون، کتزیاس، دیودو سیسلی و ژوستن را می‌آورد و در کنار مطالب منابع اسلامی و لوح نبونبد قرار می‌دهد و به یک نتیجه‌گیری کلی می‌رسد. آنگاه در زمینه خویشاوندی کوروش با شاه ماد می‌نویسد:

«عقیده کتزیاس که اصلاً کوروش با آستیاگ قرابتی نداشته [است]، صحیح نیست؛ زیرا هرودوت و دیگر مورخان او را نوه آستیاگ دانسته‌اند و نوشته‌های هرودت بیشتر مورد اعتماد است.»