(۴۰۵ تا ۴۵۳ میلادی) رهبر قوم هون که در زمان حیاتش بزرگ‌ترین امپراتوری را در اروپا، از رود اورال تا دانوب داشت. در زمان فرمانروایی‌اش وی یکی از مخوف‌ترین دشمنان امپراتوری‌های روم غربی و شرقی بود. رومیان به او لقب تازیانه خداوند داده بودند و به او باج می‌دادند تا کاری به کار رم نداشته باشد

اثر: استوارت میل
در این کتاب عقیده معمول و مقبول درباره خصلت نوشته های جان استوارت تمایل آزادی به ستیز گرفته شده است.( فلسفه سیاسی استوارت میل )در باره رساله در ارتباط با آزادی از قدیم الایام نظر رایج و مرسوم این بوده است که گرایش در این رساله دست به کاری محال زده است یعنی عرضه دفاعی سود گرایانه تمایل از نخستینگی آزادی نسبت به سایر آن کار محالی نیست که منتقدان نمایانده اند و درس آزادی رغبت به نکوداشتن در دل فایده گرایی غیر مستقیم و نوعی لیبرالیسم کمال خواهانه می گنجد.( فلسفه سیاسی استوارت میل )اما جان گری در ویراست دوم این کتاب که برگردان حاضر برگردان همان ویر است ، فصلی به کتاب افزوده و هر آنچه را خود رشته است

وصال از بزرگترین شاعران و ادیبان سدهٔ سیزدهم هجری است. دیوان اشعار او نزدیک به سی هزار بیت دارد. وصال در مرثیه سرایی از تمامی شعرا گوی سبقت را ربود. از سروده‌های وی دیوان شعر و مثنوی «بزم وصال» است و اتمام مثنوی «فرهاد و شیرین» وحشی بافقی است که ناتمام مانده بود. او همچنین «اطواق الذهب» اثر زمخشری را به فارسی ترجمه کرده‌است.

رمان نشان دهنده اعتیاد خود داستایفسکی به رولت می‌باشد که الهام بخش نوشتن این کتاب شد، نویسنده در هنگام نوشتن کتاب تحت مهلت سختی برای بازپرداخت بدهی اش ناشی از قمار

رمانی از میلان کوندرا نویسنده چک-فرانسوی است. این رمان مشتمل بر هفت راوی جداگانه‌است با داستان‌هایی که مضامین مشترکی دارند. کتاب به بررسی طبیعت فراموشی در تاریخ، سیاست و به طور کلی زندگی می‌پردازد. داستان عناصری از رئالیسم جادویی در خود دارند

اثر سیمون دو بووار

این کتاب در حقیقت از دو داستان تشکیل می‌شود؛ زن در هم شکسته و سن رازپوشی.

زن در هم شکسته داستان زنی است که عمری عاشقانه با همسرش زندگی کرده و همه عمر را وقف شوهر و بچه هایش کرده و عشق آنها برایش بس بوده اما اکنون می فهمد شوهرش با زن دیگری رابطه دارد و حاضر به ترک معشوقه اش نیست .

سن رازپوشی داستان زندگی زن و شوهر مسنی است که عمری با اهداف والا زندگی کرده اند اکنون پسراشان ازدواج کرده و به همه آن هدف ها پشت پا زده است این موضوع در کنار اضطراب های پیری آنها را از پای درآورده است .

کتاب در حقیقت یک جورایی دو تا زندگی را هم مقایسه کرده عاشقانه و معقولانه و یکی زنی که سر کار نمی ره و خیلی از نظر عاطفی زیاده خواه و وابسته است و دیگری زنی مستقل و فعال !

سر ویلیام جرالد گولدینگ ، شاعر و رمان‌نویس بریتانیایی برنده جایزه نوبل ادبیات در ۱۹۸۳ بود. از معروفترین آثار او می‌توان به ارباب مگس‌ها اشاره نمود. او همچنین جایزه ادبی من بوکر را برای رمان «آداب عبور»- که اولین کتاب از سه‌گانه به سوی انتهای زمین است – در ۱۹۸۰ کسب کرد.

پانصد و پنجاه سال پیش مردی کوشید که خود را فرمانروای جهان بسازد. هر اقدامی که کرد موفق شد، ما او را تیمور لنگ می خوانیم . در آغاز وی چندان مهم نبود. فقط بر قطعه ای از اراضی و عده ای گله دار آن سرزمین مرد پرور پهلوان خیز یعنی آسیای مرکزی فرمانروایی داشت. تیمور مثل اسکندر مقدونی پسر پادشاه نبود و مانند چنگیز ریاست قبیله را از پدر ارث نمی برد.
اسکندر و چنگیز هر دو هنگامی که به جهانگیری برخاستند با خود همراهانی داشتند مردم مقدونیه با اسکندر و مغولها با چنگیز همراه بودند. ولی تیمورلنگ عده ای را دور خود جمع کرد.

گی راشه، نویسندۀ فرانسوی این رمان، که کوروش را بزرگترین سردار و بزرگوارترین شهریار عالم می‌خواند، سال‌های عمر خود را با جهانگردی و تحقیق دربارۀ تاریخ مصر و یونان گذرانده، و چندین کتاب معتبر در زمینۀ باستان‌ شناسی و تاریخ مصر و یونان باستان تالیف کرده است، و در کتاب کوروش، تاریخ و افسانه و خیالپردازی را به هم آمیخته، و اثری زنده و پویا و جذاب به وجود آورده است. این طرز داستان سرایی، داستان‌های شب رادیو ایران را به یاد می‌آورد، که مترجم این کتاب در ایام جوانی، ده بیست سالی از نویسندگان آن برنامه بوده است. نویسندۀ این رمان در مقدمۀ کتاب خود می‌نویسد: «بخشی از وقایع داستان را از هرودوت گرفته‌ ام، که به زمان کوروش نزدیک‌تر بوده، و به اکبالتن -همدان- و شوش هم سفر کرده است، و بخشی دیگر را از گزنفون، که در پایان قرن پنجم پیش از میلاد می‌زیسته است.»
نویسنده نه تنها آثار هرودوت و گزنفون، بلکه هر کتاب و نوشته‌ ای را که دربارۀ کوروش بزرگ و اوضاع و احوال آن روزگار نکته‌ ای یا اشاره‌ای داشته، مطالعه کرده و در داستان‌ پردازی خود در نظر داشته است.

ارزشِ هر انسان به چیزی که به آن دست می‌یابد نیست، بلکه به هدفی است که میلِ رسیدن به آن دارد …!