هريک از ما،
شب ها پيش از خواب،
از شاخه ای به شاخه ی ديگر می پريم
و دور كره ی زمين می چرخيم.
آينده هزار در دارد و كليد اين درها
در جيب های ماست.
جيرينگ جيرينگ ِ آنها را می شنويم
و نميدانيم كدام در را،
كی و كجا، باز كنيم…!

از رمان های بسیار پرفروش دهه پایانی قرن بیستم جهان است. این کتاب در بیش از ۱۵۰ کشور منتشر شده و به بیش از ۵۲ زبان ترجمه شده است.

جعفر برمکی (جعفر پسر یحیی برمکی) (۱۵۰ ه.ق./ ۷۶۷ م- ۱۸۷ ه.ق.-۸۰۳ م) یکی از وزاری ایرانی دربار هارون‌الرشید از خاندان برمکیان بود. وی دارای خطی خوش و بیانی فصیح و در احکام نجوم مطلع بود. هارون به او توجه و اقبالی تمام داشت و او را به حکومت ایالات متعدد منصوب ساخت و وی آنان را توسط نمایندگان خود اداره می‌کرد. هارون خواهر خود “عباسه” را که گاهی اوقات در جلسات وی با جعفر حضور داشت را به عقد صوری وی درآورد (برای محرمیت). ولی هنگامی که عباسه فرزندی به ظاهر از جعفر بزایید، خشم هارون برانگیخته شد و روایت کنند که دستور قتل جعفر را صادر کرد.
در کتاب وزیر اعظم سرگذشت غم انگیز جعفر برمکی با سبکی شیوا و هیجانی فوق العاده به رشته تحریر در آمده است. در این اثر چهره واقعی جعفر با فضیلت ها و ضعف هایش، با جاه طلبی ها و رویاهایش برای رسیدن به کمال مطلوب خود، به طرز گویا و بسیار لطیف توصیف شده است.
کتاب وزیر اعظم در سال ۱۹۸۱ برنده جایزه «فمینا» از کشور فرانسه شده است.
برمکی (جعفر پسر یحیی برمکی) (۱۵۰ ه.ق./ ۷۶۷ م- ۱۸۷ ه.ق.-۸۰۳ م) یکی از وزاری ایرانی دربار هارون‌الرشید از خاندان برمکیان بود. وی دارای خطی خوش و بیانی فصیح و در احکام نجوم مطلع بود. هارون به او توجه و اقبالی تمام داشت و او را به حکومت ایالات متعدد منصوب ساخت و وی آنان را توسط نمایندگان خود اداره می‌کرد. هارون خواهر خود “عباسه” را که گاهی اوقات در جلسات وی با جعفر حضور داشت را به عقد صوری وی درآورد (برای محرمیت). ولی هنگامی که عباسه فرزندی به ظاهر از جعفر بزایید، خشم هارون برانگیخته شد و روایت کنند که دستور قتل جعفر را صادر کرد.
در کتاب وزیر اعظم سرگذشت غم انگیز جعفر برمکی با سبکی شیوا و هیجانی فوق العاده به رشته تحریر در آمده است. در این اثر چهره واقعی جعفر با فضیلت ها و ضعف هایش، با جاه طلبی ها و رویاهایش برای رسیدن به کمال مطلوب خود، به طرز گویا و بسیار لطیف توصیف شده است.
کتاب وزیر اعظم در سال ۱۹۸۱ برنده جایزه «فمینا» از کشور فرانسه شده است.

هیچی سخت تر از این نیست که منطقی فکر کنی وقتی احساستت دارن خفت می کنن…

وقتی متولد می‌شویم قراردادی را برای زندگی امضا می‌کنیم… اما سالها بعد زمانی می‌رسد که از خود سوال می کنیم «چه کسی این قرارداد را به جای من امضا کرده است؟»

خنده شاید واکنشی به ناکامی‌ها باشد، درست مثل گریه؛
خنده مشکلی را حل نمی‌کند همان طور که گریه. آدمی وقتی می‌خندد یا میگرید که کار دیگری ازدستش برنمی‌آید!

در مجلس چهارم نویسندگان چکسلواکی در ژوئن ۱۹۶۷ کوندرا سخنرانی معروفی انجام داد که در آن خواهان آزادی بیشتری برای نویسندگانی شد که فکر می‌کردند توسط تشکیلات خودکامهٔ کمونیستی به اسارت گرفته شده‌اند. کوندرا اولین رمانش به نام شوخی را در سال ۱۹۶۷ نوشت. «شوخی» از زبان چندین راوی روایت می‌شود و تنها کتاب کوندرا است که در آن خود نویسنده راوی داستان نیست. از شوخی فیلمی در چک نیز ساخته شده‌است

در جامعه ی دیکتاتوری، مدام بینِ انتخابِ درست و غلط، تردید است.
از یک سو، با عملی که می‌دانند درست است، جانِ خود را به خطر می‌اندازند و از سوی دیگر، با سکوت در برابرِ استبداد، آرمانهایشان را می‌بازند.
بهتر است فریاد برآوریم و مرگِ خود را جلو بیندازیم تا سکوت کنیم و جان دادنِ تدریجیِ خود را طولانی سازیم؟

باید همه با هم متحد شوند تا دنیا را عوض کنند
ولی آخر اگر همه می توانستند با هم متحد شوند دیگر لازم نبود دنیا رو عوض کرد !

مجموعه تحقیقاتی هنری- تاریخی (درباره رژِیم سرکوب کننده شوروی در سالهای 1918 تا 1956 )
آلکساندر سولژنیتسین نویسنده مشهور اهل روسیه و برنده جایزه ادبیات نوبل در سال ۱۹۷۰ میلادی است. وی بخاطر افشای جنایات جوزف استالین در رمان‌هایش، بیست سال را در تبعید گذراند.
آخر امسال نود ساله می شد. چهره و پیام اخلاقی اش یادآور ترکیبی بود از پیامبران عهد عتیق و نویسندگان بزرگ روس. با این که بیست سال در غرب زندگی کرد، بیش از آن که مبلغ زندگی معاصر غرب شود، منتقد آن شد.
برای شناخت او باید سنت ادبی روسی را در نظر گرفت که “ادبیات نباید در جستجوی زیباشناسی ناب، از محدودۀ جهان خاکی خارج شود. او چون تولستوی، داستایفسکی و تورگنیف بر این باور بود که نویسنده باید با مسائل اجتماعی مهم رویارو شود ولو این که این رویارویی او را در تضاد با نظریات متداول و ایدئولوژی های حاکم قرار دهد.”
در سنت نویسندگان روسی هنر با آفرینش خیال، معادل نیست. از دید آنها میان صنعتگری ادبی و ابداع پیوندی الزامی وجود ندارد. بلکه هنر نویسنده در مهارت او در انتخاب، شکل دادن، و ارائه اطلاعات حقیقی در ساختاری منسجم و نیز در توانایی او برای درک الگوها و قیاس هاست. از همین رو سولژنیتسین نوشت که او آمده تا حقیقت را بازسازی کند.
الکساندر سولژنیتسین، که یکشنبه ۳ اوت در مسکو درگذشت.