چنان آنها را ترغیب به گذشته و فقر و مرده پرستی و گریه و وافور و
توسری می‌کنیم که دست روی دستشان بگذارند
و بگویند باید دستی از غیب برون آید
و کاری بکند…!

صدا کن مرا
صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی‌ست
که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید…

در این جهان هيچ چیز پایدار نیست.
حتی شادمانی انسان هم پس از لحظه‌ای رنگ می‌بازد و به سستی می‌گراید و سرانجام غم و غصه‌های مبتذل روزمره آنرا می‌بلعد.
درست مثل موج کوچکی که بر اثر انداختن سنگریزه‌ای به سطح آرام آب به وجود می‌آید و به تدریج محو و ناپدید می‌گردد.

نام رمان کوتاهی است از ارنست همینگوی، نویسنده سرشناس آمریکایی. نوشتن این کتاب یکی از دلایل عمده اهدای جایزه ادبی نوبل سال ۱۹۵۴ به ارنست همینگوی بوده‌است. پیرمرد و دریا واپسین اثر مهم داستانی همینگوی بود که در دوره زندگی‌اش به چاپ رسید. این داستان، که یکی از مشهورترین آثار اوست، شرح تلاش‌های یک ماهیگیر پیر کوبایی است که در دل دریاهای دور برای بدام انداختن یک نیزه‌ماهی بسیار بزرگ با آن وارد مبارزهٔ مرگ و زندگی می‌گردد.

یک بارِ دیگر از تو می پرسم:
اگر حق انتخاب داشتی چه تصمیمی میگرفتی؟ آیا زندگی کوتاه در کره زمین را انتخاب میکردی، تا بعد از مدت کوتاهی همه چیز را بگذاری و بروی، و تا ابد اجازه بازگشتن به آن را نداشته باشی؟
یا با تشکر، آن را رد میکردی؟

نیچه به بیان فلسفی دیدگاههای خود و اسلاف آن با واگنر می پردازد و مسئله رنج و رنج کشیدگان را باز می نماید: نخست آنانی که از غنای زندگی و تمایل به هنر دیونیوسوسی و بینش تراژیک و دیدگاه نسبت به زندگی رنج می برند و بعد آنانی که از فقر زندگی و نیاز به هنر و فلسفه ، نیاز به آرامش و سکوت رنج می برند.

اصل آن است که ما بتوانیم از خود دور شویم.
و این تبعیدی است ابدی برای آن کس که خواهان قربت است.

اين نهايت ناشكری است كه آدم بخواهد همه نعمت هايی را كه در اختيارش است فقط به خاطر اين كه آن چيزی را كه ميخواسته به دست نياورده است ناديده بگيرد…

بیشعورها قابلیت شگفت انگیزی برای
دیدن تنها یک وجه از هر مساله ای را دارند.
همان وجهی که منافع آن ها را تامین می کند!
راهنمای عملی شناخت و درمانِ خطرناک ترین بیماری تاریخ بشریت این کتاب درباره بیشعوری در دوره معاصر است. بله، بیشعوری! و تاثیر عمیقی که بیشعورها با نفوذ در اجتماع، سیاست، علوم، تجارت، دین و امثال اینها در دنیای معاصر می گذارند. به نظر نویسنده، بیشعورها احمق نیستند، اتفاقا بیشتر آنها نابغه اند؛ اما نابغه هایی …

این روزها مسئله ی حسرت گذشته ذهنم را سخت به خود مشغول کرده است، نکند من هم به این درد مبتلا شده باشم؟
بی تردید از یادآوری زلم زیمبوهای کودکی اشک به چشمم می‌نشیند، خودم را هم نمیخواهم گول بزنم و با چیزی احساساتی شوم که حتی در زمان خود هم حقیقت نداشت – مثلا عشق به مدرسه ی قدیمی ام و این حرفا. ولی اگر معنی حسرت گذشته یادآوری نیرومند عواطف باشد و تاسف بابت فقدان این گونه احساس ها در زندگی های امروزی ما در آن صورت گناه را به گردن می گیرم.
من حسرت ایام گذشته را دارم …