ما در راه قدم گذاشتن به سرزمینی ناشناخته و ممنوعه گام بر میداریم !عرش! جایگاهی افسانه ایست که بر اساس احادیث و روایات مو لا درزش نرو ، تنها یکبار پای انسان بدانجا رسیده است .مکانی لاهوتی که طرح و نقشه ساختن کائنات در آن طراحی شد و ظرف مدت شش روز به اجرا درامد.

دکتر اسماعیل خویی شاعری است که هم در قالب ‌های سنتی شعر می سراید و هم در قالب‌های مدرن. در قالب‌های سنتی مفاهیم فلسفی و اجتماعی روز را با تعابیر و تصاویر درخشانی به کار می گیرد و همین باعث می‌شود که شعر‌های اینگونه‌اش از هر سه جنبه‌ی زبان، خیال‌پردازی و اندشیه غنی باشند و رنگ و بوی کهنگی به خود نگیرند. زبانِ مدرنِ شعرهایش اما چیزِ دیگری‌ست؛ سرشار از تصویرپردازی‌ها و حسّامیزی‌های درخشان که برجسته‌سازی‌های منحصر به فردی را به همراه دارند. ادامه‌ی مطلب

آرامش دوستدار در اين اثر، «روشنفکری ايرانی» را که «هنر» آن را در نينديشيدن می‌داند، به گونه‌ای بنیادین نقد می‌کند و سنجشگرانه در رفتار فرهنگی ما می‌کاود تا کارسازی فرهنگی‌مان را روشن سازد. تزهای کانونی اين کتاب بر آن تاکيد دارند که ما در ۱۵۰ سال گذشته نيز به خلاف ظاهرش، در اسارت ديرپای فرهنگی‌مان همچنان «ناپرسا و نينديشا» مانده‌ايم و در دوره‌ای که کلام الهی مستقيما از افق فرهنگی برخی از متجددان خارج می‌شود، روال درونی به همانگونه ناپرسا می‌ماند که پيشتر بوده است. نويسنده تاکید می‌کند که فرهنگ ما چون دينی بوده و مانده، در سراسر رويدادش «ناپرسنده‌ی پرسشنما» بوده است. ناتوانی ما در پهنه‌ی مسلط فرهنگی، ناشی از «دينخويی» و مآلا ناپرسايی فرهنگی ما بوده است. آرامش دوستدار یادآور می‌شود که «دينخويی» الزاما با دين به مفهوم تاريخی يا متداول آن و نيز پارسايی اصيل که از شرايط دين است کاری ندارد، بلکه رويکردی‌ست که از انديشدن و پرسيدن می‌گريزد و از نزديک شدن به هر پرسش و بغرنج ناسازگار با دستورالعمل‌های فرهنگ مستولی در جامعه می‌پرهيزد. بطور خلاصه «دينخويی» يعنی آن رفتاری که امور را بدون پرسش و دانش می‌فهمد. نويسنده يکی ديگر از مشکلات بنیادین فرهنگی ما را در «روزمرگی» می‌داند. «روزمرگی» يعنی سطحی ماندن و رفتاری که هيچ جويايی و جنبش درون رونده‌ای در آن ديده نمی‌شود تا عمقی به آن سطحيت بدهد. برای «روزمرگی» معنوی، همه چيز روشن و آشکار است. هيچ چيز نياز به انديشيدن ندارد و هيچ گرهی نيست که «روزمرگی» معنوی آن را فورا باز نکند. «روزمرگی» آن رويکردی‌ست که هيچ تاريکی و ابهامی در سراسر تاريخ و فرهنگ ما نمی‌بيند تا آن را معروض پرسش قرار دهد.

در این مجموعه کوشش شده با ساده‌ترین بیان، ماهیت و عملکرد جمهوری اسلامی و مذهب شیعه و ادیان دیگر در رابطه با زنان تشریح شود و منشأ آن که یک تشکیلات شیطانی بسیار باستانی حاکم بر کره زمین می‌باشد برای تمام کسانی‌ که ابعاد قضیه را نمی‌دانند روشن گردد. در بخش فنی‌ جزئیات فنی‌ مطلب به زبان تخصصی برای کسانی‌ که نیازمند روشنگری بیشتری هستند ارائه میشود.

هم‌میهن : آیا بلای دیگری سراغ داری که آخوند سرت نیاورده باشد؟ خانه‌ات را گرفتند، میهنت را به بیگانگان دادند، طوق بندگی عرب را به گردنت انداختند، شعورت را گرفتند، و تو را تبدیل به میمون و چهارپا کردند، به زنت تجاوز کردند، و به دخترت و حتی به پسرت، به نوزاد تو هم رحم نکردند و همانطوریکه بیمار روانی‌ روح اله خمینی گفته: با نوزاد می‌توان عشق بازی کرد ولی به او دخول ننمود. آزادی‌های فردیت را گرفتند، مانع آموزش و تحصیل تو شدند، کشورت را غارت کردند، تولیدات تو را به صفر رساندند، آبرویت را نزد جهانیان بردند و مهم‌تر از همه شادی و امید و تلاش را از تو گرفتند و … ادامه‌ی مطلب

رضا پرچی‌زاده، نظریه‌پرداز، تحلیل‌گر و فعال سیاسی است. تخصص او تئوری، تاریخ، فلسفه، و مطالعات فرهنگی است. او کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه تهران در رشته زبان و ادبیات انگلیسی دریافت کرده، در رشته رسانه‌ها و مطالعات ارتباطات در دانشگاه اوربروی سوئد تحصیل کرده، و هم‌اکنون دانشجوی دوره دکترای نقد و ادبیات انگلیسی در دانشگاه ایندیانای پنسیلوانیا در آمریکاست. او همچنین سردبیر خبرنامه دپارتمان ادبیات این دانشگاه و ادیتور نشریه آن به نام اعمال و ایام می باشد. از او تا کنون ۶ کتاب و تعداد زیادی مقالات به زبان‌های فارسی و انگلیسی به انتشار رسیده است. ادامه‌ی مطلب

بابک یزدی، فعال و مدافع زندانیان سیاسی، از بنیانگذاران «سازمان دفاع از زندانیان سیاسی ایران» و کانون خاوران، مدیر اجرایی کانون خاوران، عضو کمیته ی مرکزی حزب کمونیست کارگری و دبیر کنونی این حزب در شرق کانادا می‌باشد.مجموعه پیش رو، شامل بخشی از خاطرات، گزارشات، مصاحبه‌ها و نوشته هایی است که در سال‌های اخیر در سایت ها، نشریات و روزنامه‌های مختلف به چاپ رسیده است.نویسنده اشاره می‌کند که «همه ما انسان‌ها در پروسه زمان و مکان تغییر می‌کنیم و همانطور که در متن کتاب مشاهده خواهید کرد، من نیز از این قاعده مستثنی نبوده ام. ادامه‌ی مطلب

صادق هدایت این نمایشنامه را در سال ۱۳۰۷ نگاشت؛ هشت سال پیش از آن‌که بوف کور، مدرن‌ترین رمان فارسی قرن را بنویسد. هدایت در این نمایشنامه صحنه‌هایی از جنگ ایرانیان و عرب‌ها را به تصویر می‌کشد. جنگ و شکستی که برای ایرانیان سرنوشت‌ساز است. آن‌قدر سرنوشت‌ساز که نشانه‌های آن پس از سیزده قرن هنوز در آثار نویسندگان ایرانی به چشم می‌خورد.

جنس ضعیف با عنوان فرعی (گزارشی از وضعیت زنان جهان) اثری از اوریانا فالاچی، نویسنده و روزنامه‌نگار ایتالیایی، به فارسی ترجمه و در ایران منتشر شد. این کتاب از نخستین آثار فالاچی است و نسخه اصلی آن در سال ۱۹۶۱ میلادی چاپ شده است.فالاچی در این کتاب، گزارشی از سفرهای خود به نقاط مختلف جهان و وضعیت زنان آن سرزمین را شرح می‌دهد. برخی نیز اعتقاد دارند نثر او در این کتاب، بیشتر از گزارش مطبوعاتی به «خاطره‌نگاری» شبیه است.ترجمه لغت‌به‌لغت عنوان اصلی این کتاب عبارت «جنس بی‌فایده» یا «جنس بی‌مصرف» را به دست می‌دهد؛ اما مترجم و ناشر تصمیم گرفته‌اند روی جلد نسخه فارسی از عنوان «جنس ضعیف» استفاده کنند.
البته این کتاب با ترجمه یغما گلرویی نیز منتشر شده. ولی کتابی که پیش روی شماست چاپ اول این کتاب در ایران درسال 1337 با ترجمه ویدا مشفق میباشد.

کامو در مقدمه‌ای بر این رمان می‌نویسد: دیرگاهی است که من رمان «بیگانه» را در یک جمله که گمان نمی‌کنم زیاد خلاف عرف باشد، خلاصه کرده‌ام: «در جامعهٔ ما هر کس که در تدفین مادر نگرید، خطر اعدام تهدیدش می‌کند.» منظور این است که فقط بگویم قهرمان داستان از آن رو محکوم به اعدام شد که در بازی معهود مشارکت نداشت. در این معنی از جامعه خود بیگانه است و از متن برکنار؛ در پیرامون زندگی شخصی، تنها و در جستجوی لذت‌های تن سرگردان. از این رو خوانندگان او را خودباخته‌ای یافته‌اند دستخوش امواج.